[08] I hate her cause I love her so I hurt her again

Kiedy się obudziła Bartek już nie spał, leżał obok niej, podpierając głowę o rękę, przyglądając jej się z lekkim uśmiechem na twarzy.

– Dzień dobry – mruknął. Uśmiechnęła się w odpowiedzi.

– Dzień dobry. Kacper śpi? – spytała.

– Chyba tak.

Zmarszczyła brwi, patrząc na siatkarza.

– Chyba? – powtórzyła. Usiadła na łóżku, zasłaniając się cienką kołdrą, nasłuchując odgłosów dochodzących z pokoju syna.

– Jesteś przewrażliwiona i nadopiekuńcza – parsknął Kurek. – Wracaj do mnie. Natychmiast.

Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął lekko w swoją stronę. Potrząsnęła głową, wzdychając cicho.

– Zajrzę do niego – mruknęła. – Gdzie moje ciuchy?

Uśmiechnął się, przekrzywiając nieco głowę, siadając obok niej. Pogładził delikatnie miękką skórę na jej nagich plecach, przesuwając palcami wzdłuż linii kręgosłupa.

– Jesteś piękna, Anika – szepnął. – Kocham cię, wiesz?

– Wiem, Bartuś – odparła, rozglądając się za swoimi ubraniami. – Ale muszę sprawdzić, co u Kacpra.

Westchnął cicho, sięgnął za łóżko i rzucił w jej stronę swoją koszulkę, którą poprzedniego wieczora z niego zdjęła. Założyła ją na siebie i zniknęła za drzwiami sypialni, niemal bezszelestnie stawiając bose stopy na panelach.

Opadł na plecy i wbił wzrok w sufit, uśmiechając się lekko do własnych myśli. Miał to, czego chciał, o co walczył. Nareszcie odzyskał Anikę, stracone zaufanie, nareszcie z nią był. Znowu miał prawo do jej ust, spojrzeń, dotyku, chłodnej skóry i gorącego oddechu.

Nie żałował już bójki po alkoholu, nie żałował braku powołania do kadry i zawieszenia w klubie, bo odzyskanie Aniki wynagrodziło mu to wszystko. A przecież to wtedy zrozumiał, upewnił się w przekonaniu, że go kochała. Wtedy, w szpitalu, kiedy była wściekła, ale też przerażona, kiedy chciała mu przyłożyć, a potem delikatnie pogłaskać rany. Może cały czas go nienawidziła. Ale przecież też go kochała.

Wiedział, że zawiódł trenera, kolegów z drużyny, zawiódł kibiców, bo miał poprowadzić reprezentację do zwycięstwa w turnieju w Berlinie. Wybrał inną drogę, niekoniecznie świadomie. W jakiś sposób wybrał Anikę, bo wybrał tę szczeniacką walkę o nią. Szczeniacką, ale przecież zwycięską.

Pojawiła się znowu w progu pokoju, opierając o framugę drzwi, odgarnęła jasne włosy z twarzy. Wyglądała jak anioł, zwyczajny, bo bez skrzydeł, ale była piękna, mimo wszystkich niedoskonałości swojego ciała dla niego była idealna. Bo nareszcie ją miał.

Usiadł na łóżku, uśmiechając się, przekrzywiając nieco głowę.

– Śpi jeszcze – powiedziała półgłosem.

– To chodź do mnie – odparł, unosząc lekko brwi. Zaśmiała się cicho, pokręciła głową, jasne włosy znowu opadły na twarz.

– Mały niedługo wstanie, muszę mu wymyślić jakieś śniadanie – mruknęła. – I nam. Zrobię kawę.

Wycofała się, zniknęła za drzwiami. Westchnął cicho.

Nagle uświadomił sobie, że przecież nigdy już nie będzie tak, jak było w Bełchatowie, bo tam nie było Kacpra. Tam było łatwiej, bo nie było trzylatka, którym trzeba się zająć, na którego trzeba uważać. Tam Anika była tylko jego. Tu, w Rzeszowie, musiał się nią dzielić z dzieckiem, ich dzieckiem. I wcale nie chciał się dzielić.

Telefon zawibrował w kieszeni jej dżinsów. Podniosła się z podłogi, odruchowo głaszcząc po głowie bawiącego się na dywanie Kacpra i spojrzała na Kurka przyglądającego się jej z kanapy.

– Bartek, zerknij na niego – poprosiła, wychodząc z pokoju.

Odebrała, nie zerkając nawet na wyświetlacz.

– Słucham? – rzuciła.

– Anika, skarbie... przyjedź do domu. – Głos ojca, chwiejny, rozedrgany. Zadrżała.

– Co się stało? – spytała cicho.

– Mama jest w szpitalu, coś z sercem... robią jej badania... Anuś, przyjedź, proszę.

– Będę najszybciej jak się da – obiecała. Zakończone połączenie. Serce biło jej zdecydowanie zbyt szybko.

Oparła się plecami o ścianę, przymknęła powieki, oddychając ciężko, jak po przebiegnięciu maratonu. Strach ogarniał każdą komórkę jej ciała, wypełniał szczelnie jej umysł. Bartek stanął w progu pokoju, przyglądając jej się z uwagą.

– Anika, co się stało? – spytał. Otworzyła oczy, spojrzała na niego.

– Mój samochód stoi pod blokiem, prawda? – rzuciła cicho. Uniósł brwi, nie rozumiejąc, o co jej chodziło.

– Chyba... chyba tak, ale... ANIKA! – wrzasnął, kiedy ona drżącymi dłońmi zaczęła upychać dokumenty w kieszeniach spodni. Zatrzymała się, zamarła, spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

– Co ty, do cholery, robisz? – zapytał. – Co się stało?

– Mama jest w szpitalu – wyszeptała. – Muszę jechać do domu, do Bełchatowa.

Pokręcił głową, podszedł do niej, chwycił mocno za ramiona.

– Nigdzie nie pojedziesz w takim stanie, Anika – powiedział ostro. – Jadę z tobą, Kacpra podrzucimy Ignaczakom...

– Nie – przerwała mu. – Pojadę sama, dam radę. Muszę tam być. A ty... raczej nie chcesz się spotykać z moimi rodzicami po tym... po tym wszystkim. Zostań z Kacprem.

Odwrócił się, spoglądając na chłopca nadal bawiącego się na dywanie. Powoli, nie do końca świadomie, pokiwał głową.

– Jeśli chcesz ze mną być, Bartek, to musisz nauczyć się być z małym – mruknęła. Zdjęła z wieszaka kurtkę i narzuciła ją na siebie.

– Anika, ale...

– Dzwoń, jakby coś się działo.

Trzasnęła drzwiami, zbiegła po schodach.

Został sam z Kacprem i nie miał pojęcia, co zrobić.

Nie zdążyła przejechać nawet pięćdziesięciu kilometrów, kiedy telefon, rzucony na siedzenie pasażera, zaczął dzwonić, uparcie wygrywając irytującą, fabryczną melodyjkę. Znowu telefon ojca. Zjechała na pobocze, odebrała, usiłując powstrzymać drżenie dłoni.

– Tak?

– Anuś, przepraszam cię strasznie, z mamą już wszystko w porządku.

Ulga, niemożliwa do opisania. Oparła czoło o kierownicę, oddychając głęboko.

– W porządku? - powtórzyła cicho.

– Tak, właśnie zbieramy się do domu – odparł ojciec. – Mama miała bóle w klatce piersiowej, baliśmy się, że to zawał, szczególnie że wiesz, w rodzinie mamy były problemy z sercem. Wezwaliśmy karetkę, zabrali ją do szpitala, ale po badaniach okazało się, że to tylko nerwobóle. Dostała jakieś leki, ale wszystko jest w porządku.

– Chryste... – jęknęła.

– Przepraszam, Anuś, że cię tak nastraszyłem, ale...

– Ale sam się bałeś – dokończyła za ojca. – Nie przepraszaj, przestań, tato.

– Jesteś z Kacprem? – spytał. Zawahała się, przygryzła wargi.

– Jestem w drodze do Bełchatowa – odparła. – Mały... mały został pod dobrą opieką.

– Wracaj do domu, do synka, Anika – usłyszała w słuchawce. – Nie martw się. I przepraszam, że narobiłem takiego zamieszania.

Westchnęła cicho.

– Na razie, tato. Trzymaj się.

– Trzymaj się, córciu.

Zakończone połączenie, lekko ośnieżona droga przed nią, taka sama za jej plecami. Mogła się wycofać, mogła jechać naprzód, jak w życiu. Mogła próbować być z Bartkiem, wracać do tego, co mieli w Bełchatowie albo tworzyć coś nowego w Rzeszowie. Mogła też od niego znowu uciec, starając sie chronić siebie i Kacpra przed bólem, przed ranami, przed kolejnym odrzuceniem. Mogła iść naprzód, mogła się cofać. Mogła wszystko.

Zastanawiała się, czy robiła dobrze, dając jeszcze jedną szansę Kurkowi. Przez głowę przemknęła jej myśl, że Bartek właśnie zdawał egzamin z ojcostwa. I po powrocie do Rzeszowa miała wystawić mu ocenę.

Zaniepokoiły ją ciemne okna w jej własnym mieszkaniu. Zamknęła samochód i pobiegła do domu, przeskakując po dwa stopnie na klatce schodowej. Drzwi były zamknięte. Wygrzebała w kieszeni klucze i weszła do przedpokoju, rozglądając się nerwowo.

– Bartek? – rzuciła niepewnie. Odpowiedziała jej cisza. Zapaliła światło w przedpokoju.

Na lustrze wisiała żółta, samoprzylepna karteczka, odręczne pismo, znajome.

Jestem u siebie, Kacper u Igły. B.

Zacisnęła dłonie w pięści, ze złością rzuciła klucze na szafkę. Telefon zadzwonił w kieszeni spodni.

– Anika, Kacper jest u mnie. – Ignaczak nie czekał na jakiekolwiek przywitanie. – Odstawił go tu Bartek, ubranego zresztą jakby był maj, nie grudzień, w jakiejś cienkiej kurtce i trampkach, nie wiem, skąd on wytrzasnął dla niego te ciuchy.

– Krzysiek... – jęknęła. – Dlaczego? Dlaczego on jest u was, nie z nim?

Oparła czoło o zimną taflę lustra, zamykając oczy. Czuła łzy pod powiekami.

Znowu ją zawiódł, znowu nie zdał egzaminu.

– Właściwie to zostawił go na wycieraczce. – Głos Ignaczaka wyraźnie drżał od tłumionego gniewu. – Szczeniak zadzwonił do drzwi, powiedział Iwonie, że nie umie zajmować się dziećmi, wepchnął małego do środka i zniknął. Anika, kurwa mać, jeśli się zastanawiałaś, czy on się nadaje na ojca, to teraz masz chyba odpowiedź. Ostrzegałem cię.

– Wiem – szepnęła. – Wiem, Krzysiek. Przepraszam. Możesz... możesz jeszcze przez jakiś czas zająć się Kacprem? Muszę wyjaśnić jedną rzecz.

– Wyślę ci esemesem jego adres – odparł siatkarz.

Rozłączyła się bez słowa. Drżała, łzy płynęły po jej policzkach.

Cios prosto w brzuch, niespodziewany, nagły i mocny.

Zawiódł, na całej linii. Po raz kolejny.

Dzwonek do drzwi, natarczywe pukanie, coraz głośniejsze, uderzenia pięścią. Niechętnie podniósł się z kanapy, odstawiając szklankę z whisky na stolik.

Czekał na telefon od Aniki, jakąkolwiek wiadomość, czy dojechała do Bełchatowa, kiedy wróci, co właściwie się wydarzyło.

Stała w drzwiach, w niezapiętej kurtce, z płatkami śniegu wciąż widocznymi na jej jasnych włosach.

– Anika?

Wpatrywała się w niego, patrzyła mu prosto w oczy, z zimną wściekłością.

– Nienawidzę cię – wycedziła. – Jak mogłeś, kurwa mać, podrzucić Kacpra do Igły? Jak mogłeś?

Zamachnęła się, chcąc uderzyć go w policzek, odruchowo złapał ją za nadgarstek.

– Anika, uspokój się, cholera jasna – syknął. Pociągnął ją w swoją stronę, wciągając do mieszkania i zamykając za nią drzwi.

– Mam się uspokoić? – spytała cicho– - Więc sobie wyobraź, że jestem spokojna. Jestem spokojna, bo mam odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. I teraz wiem, że Krzysiek miał rację. Nie nadajesz się na ojca, nie nadajesz się na partnera. Jesteś gówniarzem, Bartek. I nigdy nie dorośniesz.

– Krzysiek, znowu Krzysiek – prychnął. – Naprawdę, chyba Iwona powinna lepiej go pilnować, wyraźnie się polubiliście, co?

Tym razem nie zdążył zareagować, policzek zapiekł ostrym bólem. Miała łzy w oczach, ale patrzyła na niego twardo.

– Zapomnij o mnie – powiedziała zimno. – Że kiedykolwiek istniałam. Dzisiaj pogrzebałeś wszystkie swoje szanse.

Zacisnął jej dłonie na ramionach, popchnął na drzwi.

– Kocham cię, Anika – warknął.  – A ty kochasz mnie.

Pocałował ją, nagle, przyciskając całym swoim ciałem do drzwi za jej plecami, przesuwając dłonie na kark, gładząc palcami zaczerwieniony od mrozu policzek.

Odpowiedziała na pocałunek, w pierwszym momencie chciała znowu pozwolić mu wrócić, znowu dać mu wszystko, czego tylko chciał. A potem przypomniała sobie kartkę na lustrze, rozmowę z Ignaczakiem, przypomniała sobie, dlaczego tu przyjechała, co zrobił.

Odwróciła głowę, odepchnęła go. Oddychał głęboko, patrząc na nią z góry, przekrzywiając lekko głowę.

– Kochasz mnie – powtórzył.

– Kocham – potwierdziła cicho. – Ale bardziej cię nienawidzę.

Jasne włosy, trzaśnięcie drzwiami, cisza. Spieprzył.

Wszystko spieprzył.

Kacper spał w pokoju syna Ignaczaków, przyciskając do siebie starego pluszaka Dominiki. Obserwowała go, stojąc w progu, na przemian zaciskając i rozluźniając pięści.

– Anika? – Cichy, niepewny głos siatkarza za plecami. Odwróciła się, mrugając zawzięcie, próbując pozbyć się łez.

– Wiem, że płaczesz.

Uśmiechnęła się blado.

– Dzięki, że się nim zajęliście – szepnęła.

– Nie ma o czym mówić. Anika, ja...

– To koniec – urwała. – Z Bartkiem to koniec, Krzysiek. I wiem, że on mnie kocha, a ja kocham jego. Ale on nie nadaje się na ojca, a ja teraz chyba bardziej go nienawidzę.

Zamilkła, spojrzała z powrotem na syna.

Na moment zapomniała, że to on powinien być jej priorytetem, zapomniała, jaki jest Kurek. Skupiła się na tym, czego chciała sama.

A w tamtym momencie, stojąc w domu Ignaczaka, patrząc na śpiącego chłopca, obiecywała sobie w myślach, że nigdy więcej o tym nie zapomni.

Kochała Kurka, a Kurek kochał ją. Ale bardziej się nienawidzili, niż kochali.

Nadszedł czas  palenia mostów.

~*~

Ależ ja to spieprzyłam.

Brawo Kurek, gdyby mu za bardzo koledzy z Resovii nie przeszkadzali, toby sam wygrywał wszystkie mecze. Zdolniacha.
Edit: jak ktoś nie widział, nie czytał, to zachęcam: Mateusz Bieniek dla echodnia
Przy jego hobby popłakałam się ze śmiechu