[05] You've got everybody fooled

Za wszelką cenę starała się unikać Kurka, ale nie mogła mu zabronić kontaktów z Kacprem, na które on coraz częściej nalegał. Obiecała przecież, że nie będzie utrudniać, jeśli zechce nawiązać więź z synem.

Bała się tych spotkań, bała się momentów, kiedy Kacper biegł do pokoju po zabawki i zostawała z Bartkiem sam na sam. Coraz częściej nalegała na zabawę w parku czy na placu zabaw, wśród ludzi, w miejscu publicznym, jeśli Bartek się nie zgadzał, zapraszała Ignaczaka z dziećmi, które jej syn przecież uwielbiał. Bała się Kurka, bała się tego, co mógł zrobić, bała się tego, czego ona sama w głębi serca chciała.

Chciała jego bliskości, dotyku, tęskniła za nim. Chciała do niego wrócić, dać mu szansę, znowu poczuć tę radość bycia razem, i zrobiłaby to, gdyby nie Kacper. Chciała oszczędzić chłopcu tego wszystkiego, z czym mogło wiązać się wkroczenie w ich życie Bartka. Nie mogła narażać syna na cały  ten niepokój związany ze zmianami w jego życiu, na dezorientację, na ból i rozczarowanie, gdyby Bartek z nich znowu zrezygnował.

Powstrzymywała samą siebie, kontrolowała się przy nim, kontrolowała się w rozmowach z Ignaczakiem, udając, że nic się nie stało, że wszystko jest w najlepszym porządku. Starała się unikać tematu wizyty Kurka, po której Krzysiek zastał ją drżącą w przedpokoju, wpatrzoną w rozdeptany przez siatkarza bukiecik stokrotek. Igła nie drążył, nie dopytywał, czekał cierpliwie, aż sama będzie gotowa, żeby mu wyjaśnić, co wtedy się stało.

I tylko nocą, kiedy Kacper już spał, a ona leżała sama w łóżku, w pogrążonym w mroku pokoju, po policzkach płynęły jej łzy, bo nigdy nie przestała za Bartkiem tęsknić.

Kacper śmiał się głośno na huśtawce popychanej lekko przez Sebastiana. Obserwowała chłopców z uśmiechem, siedząc na ławce obok Krzyśka.

– Fajne masz dzieciaki – mruknęła do siatkarza. Nie odpowiedział, spojrzał na nią uważnie. Była spokojna, opanowana, jak zawsze. Tylko raz widział, jak straciła nad sobą kontrolę. Wtedy, kiedy Kacper był u niego, a do niej przyszedł Bartek.

– Anika... – zaczął niepewnie. Nie chciał naciskać, ale martwił się o nią. Czasami łapał się na tym, że myślał o niej jak o swojej młodszej siostrze. Przypominała mu jego własną siostrę, Karolinę. Tak samo uparta, dbająca o innych, kontrolująca się, żeby nie zdradzić najmniejszych oznak bólu czy niepokoju.

– Wiem, o co chcesz zapytać – powiedziała. – O Bartka. O to, co się stało.

Przygryzła wargi, cały czas obserwując syna bawiącego się z dziećmi Ignaczaka. Najważniejszy był zawsze Kacper. Ona się nie liczyła.

– Nie chcę, żeby małemu stała się jakaś krzywda – mruknęła. – Żeby ktoś go zranił.

– Ktoś, czyli Kurek – dokończył Ignaczak. – Może nie powinienem tego mówić, bo to mój kolega z kadry i klubu, ale jest czasami niedojrzałym palantem, wiesz o tym, prawda?

– Zdążyłam się przekonać – odparła. – Krzysiek, słuchaj, nie chcę, żeby moje osobiste sprawy w jakikolwiek sposób wpływały na twoje relacje z Bartkiem – powiedziała powoli. - Gracie razem w klubie, musicie jakoś współpracować.

Uśmiechnął się krzywo, cały czas ją obserwując. Nie patrzyła na niego, przygryzała wargi.

– Bartek zachowuje się jak dzieciak, jak rozkapryszona księżniczka, i to już od dawna. Chyba od Ligi Światowej, tej wygranej. Jakby nagle poczuł się bogiem.

Zadrżała, spuściła wzrok. Kacper śmiał się głośno.

– Byłam tam – szepnęła. – Pojechałam na finał, rozmawiałam z nim. Zapytał... zapytał, czy pozwoliłabym mu wrócić. Nie pozwoliłam.

Zamilkła. Jej syn bawił się, śmiejąc radośnie. Główny powód, dla którego nie chciała wpuścić Bartka do swojego życia. Chciała chronić Kacpra.

– Może to moja wina, Krzysiek. Może to przeze mnie taki jest. Ale...

– Ale chciałaś chronić siebie i małego – dokończył Ignaczak. – To nie jest twoja wina, Anika. To tylko i wyłącznie jego wina. To on zachowuje się jak rozpieszczone dziecko. I właśnie dlatego się wycofałaś, bo wiesz, czym to by się mogło skończyć.

– Ale ja go... – zaczęła impulsywnie i zamilkła, znowu przygryzając wargi.

– Ale ty go kochasz – westchnął. – I na to nic ci nie poradzę.

Wiedziała, czego chciała i wiedziała, czego potrzebował jej syn. Wiedziała też, że te dwie rzeczy nie mogły się pokryć.

Przegrali trzeci mecz z rzędu, i to na własnej hali. Robił, co mógł, ale brak zmiennika wyraźnie dawał mu się we znaki. Był zmęczony, marzył o jednym secie, który mógłby spędzić w kwadracie, ale nie miał na to szans. Przez kontuzję Jochena został jedynym atakującym i nie mógł pozwolić sobie na jakikolwiek odpoczynek.

A jego myśli zaprzątała Anika.

Zbyt mocno wryła mu się w głowę, by był w stanie teraz o niej zapomnieć. Widział ją, przez cały czas. Przed zaśnięciem, kiedy zamykał oczy, sam w wielkim łóżku, w ciemnym mieszkaniu, kiedy Rzeszów już spał, a ona spała w tym samym mieście. Widział ją podczas treningu na siłowni, w każdej blondynce mijanej na ulicy, widział ją podczas meczów, chociaż przecież na nie nie chodziła. A kiedyś, w Bełchatowie, była na każdym.

Wryła mu się w umysł, czuł się, jakby miał jej imię wytłoczone na korze mózgowej, pod czaszką, pulsujące, nie dające o sobie zapomnieć. Anika, Anika, Anika. Prawie jak bicie serca.

Z wściekłością uderzył pięścią w poduszkę. Znowu go unikała, uciekała, znowu wszystko spieprzył. Nic ostatnio nie układało się tak, jak powinno.

W mieszkaniu panowały ciemności, Rzeszów za oknem spał od dawna. Wpatrywał się w sufit swojej sypialni, sam w zbyt dużym łóżku, wściekły na siebie, wściekły na Anikę, wściekły na wszystkich. Nienawidził tej samotności. W pewien sposób zdążył się do niej przyzwyczaić, najpierw w Rosji, potem we Włoszech. Ale wrócił do Polski, trafił do Rzeszowa i znowu na jego drodze stanęła Anika. Jedyna, którą kiedykolwiek kochał, bo przecież ją kochał, w ten swój dziecinny, popaprany, niedojrzały sposób. Kochał i nigdy kochać nie przestał.

Impulsywnie sięgnął dłonią pod poduszkę, wyjął telefon. Wystukał krótką wiadomość, dwa słowa, wysłał. Schował urządzenie i znów wlepił wzrok w sufit.

Kocham cię.

Kochał ją.

Tej nocy nie zasnął, leżał w łóżku, chodził po mieszkaniu, stał przy oknie, opierając się dłońmi o parapet. Nerwowo zerkał na telefon i znowu chował urządzenie pod poduszkę. Nie odpisała, nie zareagowała na jego wiadomość, krótką, niepotrzebną, wysłaną pod wpływem splątanych emocji. Może po prostu spała, zmęczona pracą, studiami, opieką nad dzieckiem, może nie chciała z nim rozmawiać, może bała się przyznać, że ona też go kocha.

Bo przecież go kochała.

Nad ranem, kiedy słońce już budziło Rzeszów, telefon wciśnięty pod poduszkę zabrzęczał krótko.

Wiem, Bartuś.

Uśmiechnął się lekko, wpatrując w ekran komórki. Zawalczy o nią. Odzyska ją.

Musi.

Mecz, który miał dać przełamanie, faktycznie wygrali. Rozbili Lennik bez straty seta, wreszcie zagrali dobrze, na swoim poziomie. Wydawało się, że odczarowali Podpromie, że wszystko wracało do normy. Następnego dnia bawił się z Kacprem na placu zabaw, chłopiec coraz bardziej mu ufał, ale Anika nadal się dystansowała, uciekała od niego. Irytowało go to, przecież ze względu na nią w ogóle spotykał się z Kacprem. To o nią walczył.

Drużyna Bednaruka wydarła im dwa pierwsze sety, mogli z wściekłości gryźć parkiet, nic nie funkcjonowało. Kowal szukał sposobu na Politechnikę, za Drzyzgę na boisku pojawił się Tichacek, potem Kurka zmienił wypożyczony z ZAKSY Witczak. Rzeszowianie doprowadzili do piątego seta, w ich serca wkradła się nadzieja, że może wreszcie odczarują też Plusligę. A potem tie-breaka przegrali.

Z Podpromia wracał piechotą, samochód zostawił pod halą. Szedł wolnym krokiem przez park, ten sam, w którym pierwszy raz od trzech lat zobaczył Anikę. Na placu zabaw, na którym wtedy siedziała z Kacprem, kręciło się kilkoro dzieci, czujnie obserwowanych przez rodziców. Dostrzegł kilku ojców, wyraźnie dumnych ze swoich pociech. Uśmiechnął się blado. Gdyby nie stchórzył, byłby jednym z nich. I cały czas miałby u boku Anikę.

Nie miał ochoty na jakiekolwiek rozmowy, na jakiekolwiek zainteresowanie. Zbył dwie dziewczynki, które poprosiły go o autograf, zignorował kibica pytającego o zdjęcie. W trakcie nieobecności Achrema na boisku to Kurek pełnił funkcję kapitana i starał się robić to najlepiej, jak umiał. Ale nie wychodziło, nic im nie wychodziło.

Nagle zdał sobie sprawę, że nie idzie w stronę własnego mieszkania. Nogi poniosły go w zupełnie inną część Rzeszowa, tam, gdzie mieszkała Anika. Zacisnął dłonie w pięści. Nie mógł, nie chciał tam teraz iść. Był wściekły, bo ona od niego uciekała, a on nie potrafiłby nad sobą zapanować. Bo potrzebował pocieszenia, zapomnienia, potrzebował jej ramion, dotyku i warg, ale ona by mu tego nie dała.

Potrzebował jej, tak bardzo potrzebował Aniki w swoim życiu.

Zatrzymał się, wyjął komórkę z kieszeni. Doskonale znany numer, wyuczony przez lata przyjaźni.

– Piter, masz czas? – spytał.

– Jasne, co jest?

– Chciałem pogadać – mruknął. Nowakowski milczał przez chwilę.

– Gdzie jesteś?

Kurek rozejrzał się. Park, jeden z wielu w Rzeszowie, a wszystkie do siebie podobne. Nie znał dobrze tego miasta, o wiele lepiej czuł się kiedyś w Bełchatowie. Ale tam była z nim Anika.

– W parku – odparł. – Gdzieś między Podpromiem a mieszkaniem Aniki.

– Jasny gwint, Kuraś – jęknął środkowy. – Co ty znowu kombinujesz?

– Nic nie kombinuję – burknął. – Przyjedziesz tu czy mam się wlec na to twoje zadupie?

Nowakowski milczał przez chwilę.

– Przyjadę, tylko określ mniej więcej, gdzie jesteś, bo parków w Rzeszowie jest sporo, a nie mam pojęcia, w którą stronę od Podpromia idzie się do Aniki.

Bartek rozejrzał się, upewniając się, że to ten sam park, w którym razem z przyjacielem spotkał dziewczynę z ich synem.

– Tam, gdzie spotkaliśmy wtedy Anikę – powiedział. – Trafisz?

– Znam Rzeszów lepiej niż ty Bełchatów – odparł Nowakowski. – Jak wiem, gdzie, to na pewno trafię. Za pół godziny jestem.

Kurek zakończył połączenie i opadł z westchnieniem na najbliższą ławkę. Rozglądał się, podświadomie szukając wzrokiem Aniki. Nie było jej.

Czekał na przyjaciela, próbując uciszyć kotłowaninę myśli w jego głowie.

Nowakowski z cichym westchnieniem usiadł na ławce obok przyjaciela. Bartek nie odwrócił głowy, niewidzącym wzrokiem wpatrzony w kupkę liści pod drzewem.

– Co ty chciałeś zrobić? – spytał Piotrek. Kurek wzruszył lekko ramionami.

– Właściwie sam nie wiem – mruknął. – Nie zastanawiałem się, gdzie idę. W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że jestem coraz dalej od własnego domu, a coraz bliżej mieszkania Aniki.

Odruchowo zacisnął dłonie w pięści. Tęsknił za nią, a ona przed nim uciekała.

– Piter, co ja mam zrobić? – zapytał nagle. – Staram się o nią walczyć, ale nie potrafię, nie wiem, jak, co zrobić. Jak ją odzyskać?

Nowakowski nie odpowiedział, spojrzał badawczo na przyjaciela. Wydawał mu się zagubiony, niepewny siebie, kompletnie rozbity psychicznie. Nie jak ten pewny siebie, odważny i pyskaty Bartek, którego tak dobrze znał.

– Chłopie, co ja mam ci powiedzieć? – jęknął środkowy. – Ja nawet nie znam Aniki. Nie wiem, jak ci pomóc.

Kurek uśmiechnął się blado.

– Czasami mam wrażenie, że ja też jej nie znam – mruknął. – Zmieniła się. To nie jest ta Anika z Bełchatowa, w której się zakochałem. Ale...

– Ale nadal ją kochasz – dokończył za niego Nowakowski. – Bartek, psiakrew, weź się w garść, bo zaczynasz się zachowywać jak rozkapryszona księżniczka. A to nie wychodzi na dobre Resovii. Chryste, jak ja chciałbym móc tam z wami grać.

Kontuzja wykluczyła Nowakowskiego z gry na kilka miesięcy, skazany na siedzenie na widowni środkowy musiał obserwować bezsilność swojej drużyny, przegrywającej kolejne mecze na własnym terenie.

Obserwował miotającego się przyjaciela, wyraźnie zagubionego, zarówno na boisku, jak i w życiu prywatnym.

– Weź się w garść, porozmawiaj z nią i zacznij się zachowywać tak, jak przystało na dorosłego faceta, który kiedyś zrobił dziewczynie dziecko – mruknął, podnosząc się. – Muszę spadać, Ola czeka.

Bartek został sam, czuł narastającą wściekłość.

Ale nie mógł nie przyznać Piotrkowi racji.

Kacper bawił się z Sebastianem i Dominiką, siedzieli razem na podłodze eleganckiego salonu Ignaczaków, budując wieżę z klocków. Krzysiek wpatrywał się z uporem w Anikę, siedzącą na skraju kanapy, nerwowo zaciskającą dłonie w pięści.

– Nie możesz cały czas przed nim uciekać – mruknął Ignaczak. – Tak się nie da.

Blondynka wzruszyła ramionami, kątem oka zerkając na roześmianego syna.

– Boję się, doskonale o tym wiesz. Boję się o Kacpra i boję się o siebie. Raz przeżyłam jego odejście, drugi raz mogłabym nie dać rady. Więc wolę po prostu nie ryzykować.

Skubała skraj bluzki, odruchowo przyglądając się dzieciakom.

– Ale wcale nie jest ci łatwiej, jak go cały czas unikasz – zauważył Ignaczak.

– A jak przestanę go unikać to w końcu się poddam, a to nie skończy się dobrze – mruknęła. – Krzysiek, wolę cierpieć sama, niż narazić na to małego.

Spojrzała na syna. Jasne, potargane włoski, długie rzęsy rzucające cienie na zarumienione od śmiechu policzki. Oczy, niebieskie, takie same, jak jego ojca.

Ignaczak uśmiechnął się blado. Jego córka podawała Kacperkowi klocki, cierpliwie pomagając zbudować kolejną wieżę.

– Kacper jeszcze nic nie rozumie, ale jak będzie widział taką matkę to nie będzie to dla niego dobre – mruknął. – Schudłaś, Anika – zauważył. – Blada jesteś.

Wzruszyła lekko ramionami.

– Zdarza się – odparła. – Ostatnio nie mogę zasnąć.

Ignaczak westchnął cicho.

Znowu zaświtało mu w głowie, że Anikę traktuje jak młodszą siostrę. Martwił się o nią, chciał jej pomóc, ale nie mógł. Pomóc mógł jej tylko Kurek, a on przecież się do tego nie nadawał. Nie nadawał się do bycia ojcem.

Jego telefon na stoliku zawibrował nagle, wygrywając irytującą melodyjkę domyślnego dzwonka. Odebrał natychmiast, rzucając przepraszające spojrzenie dziewczynie.

Przyglądała mu się z uwagą, dostrzegając, jak z jego twarzy znikają rumieńce, a źrenice rozszerzają się. Udzielił jej się strach Krzyśka, zaczęły jej drżeć dłonie.

Odłożył powoli komórkę na stolik, przyglądając jej się szeroko otwartymi oczami.

– Co się stało? – spytała cicho. Dominika nadal bawiła się z Kacprem, ale Sebastian wpatrywał się w ojca, wyczuwając jego niepokój. Odwrócił wzrok, popatrzył na dzieciaki, syna Aniki bawiącego się z jego córką, wystraszonego Sebastiana.

– Iwona niedługo wróci, ściągnę ją do domu, jest u koleżanki – powiedział. – Kacper zostanie u nas na noc. Kacperek, chcesz zostać z Domi i Sebkiem? – zapytał. Chłopiec radośnie pokiwał głową.

– Pobawimy się w powtory! – zawołał, śmiejąc się. Ignaczak powoli wypuścił powietrze z płuc.

– Krzysiek, psiakrew, co się stało? – wysyczała. Spojrzał na nią, zaciskając dłonie w pięści.

– Jak Iwona wróci musimy jechać do szpitala – powiedział cicho, starając się, by jego słowa nie dotarły do uszu dzieciaków.

– Chryste, Krzysiek, powiedz wreszcie, co się stało! – jęknęła.

– Pit dzwonił, Bartek jest w szpitalu, bo się najebał, wdał w jakąś bójkę i musieli go odwieźć na szycie – prychnął.  – Zaraz będzie miał na karku policję, a o grze w Resovii i wyjeździe do Berlina na kwalifikacje może zapomnieć.

– Idiota – syknęła, zaciskając dłonie w pięści.

Ale przecież tego idiotę kochała, pomimo nienawiści.

~*~

Wrzucam rozdział bez sprawdzenia, bo zaczynałam czytać go pięć razy i gubiłam się w połowie pierwszej strony, przepraszam. Chciałam dziś, rozumiecie.

MAMY TO!

Biję pokłony, uwielbiam tę bandę, Kubiak na prezydenta, wiecie, o co chodzi.

Powtory zaczerpnięte od mojej bratanicy swoją drogą.

I pierwszy raz w życiu mam wyrzuty sumienia, bo Bartek taki dzielny, tak pięknie grał, a ja dla niego taka niemiła znowu.