[04] Chasing you down again

Kochała Kurka, nie potrafiła tego ukryć, nie przed samą sobą. Nie umiała o nim zapomnieć, bo codziennie przypominał jej o nim Kacper, patrząc na nią oczami Bartka. Chłopiec bawił się na dywanie, obserwowany przez matkę.

Była zdenerwowana, znowu przez Kurka drżały ją dłonie. Miał przyjść po meczu z Jastrzębskim Węglem, odwiedzić Kacperka, poznać swojego syna. Bała się tej wizyty. Kątem oka obserwowała mecz na ekranie telewizora, szukając emocji na twarzy Bartka. Wydawał się być zdenerwowany, krzyczał na innych siatkarzy, wdawał się w niepotrzebne dyskusje z sędziami, przez co został ukarany żółtą kartką.

– Denerwuje się – mruknęła, wpatrując się w ekran. – A wtedy źle gra.

Kacper spojrzał na nią z zainteresowaniem, w rączce ściskając ulubiony samochodzik.

– Mama okej? – zapytał. Uśmiechnęła się, patrząc na synka.

– Tak kochanie, okej – odparła. Odpowiedział szerokim uśmiechem i wrócił do zabawy, kompletnie usatysfakcjonowany jej słowami.

Bartek uderzył piłką w blok i mecz się skończył, przegrali. Westchnęła cicho.

Wiedziała, jak zdenerwowany był po każdym przegranym meczu, przecież niejednokrotnie go takiego widziała. Nienawidził przegrywać, nienawidził okazywać się tym drugim, gorszym. Przegrana oznaczała brak kontroli nad własnym życiem, a on uwielbiał kontrolować wszystko wokół niego.

Nie mógł kontrolować ciąży Aniki. I może to go tak wystraszyło.

Czekała na niego, udając cierpliwość i spokój, obserwując Kacpra, budując z nim garaż dla nowego samochodu. W telewizji pokazywali kolejny mecz, odruchowo zerkała w ekran, zawodnicy Skry pewnie wygrywali z siatkarzami z Gdańska, prowadząc już dwa do zera w całym meczu.

Głośne pukanie do drzwi. Kacper podniósł głowę znad swojej budowli, patrząc na matkę z zainteresowaniem.

– Zaraz przyjdę – powiedziała do synka, siląc się na ciepły uśmiech. Drżały jej ręce.

Bartek stał na korytarzu, nerwowo przestępując z nogi na nogę. W dłoniach ściskał spory pakunek.

Otworzyła drzwi, odruchowo przygryzając dolną wargę. Uśmiechnął się do niej, niepewnie robiąc krok w jej stronę.

– Mogę wejść? – spytał cicho. Skinęła głową, cofając się, wpuszczając go do mieszkania.

– Cześć, Bartek – mruknęła w końcu. Wręczył jej pakunek i zdjął kurtkę, rzucając ją niedbale na szafkę w przedpokoju.

– To dla małego – powiedział. Przyjrzała się prezentowi, unosząc lekko brwi.

– Co to?

– Zdalnie sterowany samochód, który może sam złożyć, jakieś książeczki do czytania, podobno fajne, klocki lego... – urwał, widząc jej minę, chłodny, lekko ironiczny uśmiech.

– Bartek, on ma trzy lata. Jest na to jeszcze trochę za mały – powiedziała powoli. Wzruszył lekko ramionami, przygryzając wargi.

– Nie znam się – mruknął. – Nie mam przecież dzieci.

Uśmiechnęła się smutno, odwracając głowę, zerkając na Kacpra przez otwarte drzwi do salonu.

– No tak, ty nie masz dzieci – szepnęła. – Ja mam.

Postawiła pakunek na podłodze i poszła do syna, ukucnęła obok niego, delikatnie głaszcząc jego jasne włosy. Kurek ruszył za nią, nieco niepewnie, zbity z tropu faktem, że zapomniał, że ma syna.

Przecież sam pozbył się ich ze swojego życia, wyrzucił z domu Anikę, kiedy tylko dowiedział się o jej ciąży. Nie miał praw do Kacpra, sam się ich pozbawił. A ona dawała mu jeszcze jedną szansę.

Stanął niepewnie w progu, przyglądając się chłopcu. Malec patrzył na niego z zaciekawieniem, ściskając dłoń Aniki. Blondynka uśmiechnęła się do syna.

– Kacper, przywitaj się z panem – powiedziała cicho.

– Panem? – powtórzył, unosząc lekko brew. Nie zareagowała, połaskotała lekko syna.

– Dzień dobly – wyseplenił Kacper. Pogłaskała go po jasnych włosach, wstając i podchodząc do Kurka.

– A co mam mu powiedzieć? – syknęła. – Synku, to jest twój tatuś, wiesz? Do tej pory miał się w dupie, bo się wystraszył, ale teraz może do ciebie kilka razy przyjdzie? Przynajmniej póki pasujesz do jego życiowego planu? – Uśmiechnęła się zimno. – Nie, Bartek. Na razie możesz być dla niego tylko dobrym wujkiem. Ale na miano ojca jeszcze nie zasługujesz.

Odwróciła się, usiadła na dywanie, wyciągając w stronę chłopca dłoń z zabawkowym samochodem. Wziął od niej zabawkę, uśmiechając się szeroko, i zaczął jeździć samochodzikiem po dywanie, kompletnie ignorując stojącego w progu Kurka.

– Usiądź – rzuciła Anika. – Nie stój tak w drzwiach, przecież cię nie pogryzę.

Posłusznie usiadł na skraju kanapy, obserwując niepewnie chłopca bawiącego się na podłodze.

Cały czas się denerwował, nie wiedział, co powiedzieć Anice, co powiedzieć Kacprowi, czy w ogóle coś mówić. Nie miał pojęcia, jak powinien się zachować.

– Anika, ja... – zaczął niepewnie. Spojrzała na niego, uśmiechając się lekko, jedną dłonią podtrzymując wieżę z klocków budowaną wcześniej przez jej syna.

– To chyba nie jest najlepszy moment na zwierzenia – powiedziała. Kacper zamarł na moment z klockiem w drobnej dłoni, z zaciekawieniem przyglądał się mamie. – Porozmawiamy później.

Odwróciła wzrok, rozebrała wieżę z klocków i przesunęła zabawki w stronę syna.

– Pobaw się sam przez chwilę – poprosiła. Chłopiec pokiwał grzecznie głową.

Wstała z podłogi, podeszła do kanapy, na której siedział Kurek, uśmiechając się niepewnie. Usiadła obok niego, nerwowo zaciskając dłonie w pięści.

– Kacper lubi kolorowanki – zaczęła cicho. – I samochody, ale duże, małe są trochę niebezpieczne. Duże klocki, nie lego. Pluszaki też lubi. Ostatnio je głównie parówki albo kanapki z dżemem, odmawia picia jakichkolwiek soków, upomina się o colę. Muszę go oszukiwać, przelewam soki do butelek po coli, wtedy wypije. Lubi mi recytować wierszyki z przedszkola, ale mylą mu się słowa i wychodzą trochę głupoty. A, i ostatnio bawi się w potwory – zaśmiała się.

Przyglądał jej się z uwagą. Zielone oczy Aniki błyszczały, kiedy mówiła o chłopcu, obserwując go, wydawała się być zrelaksowana, pewna siebie. Przestała zaciskać dłonie w pięści.

Pamiętał ją taką, z tych dobrych, wspólnych czasów, z Bełchatowa, kiedy byli razem, kiedy się na niego otworzyła i wreszcie było im dobrze.

Pamiętał ją taką i taką ją kochał.

– Anika... – powiedział cicho, miękko. Drgnęła, spojrzała na niego. Nagle zobaczył strach w jej zielonych oczach.

– Nie, Bartek - szepnęła błagalnie. – Chciałeś poznać Kacpra, więc go poznawaj.

Wstała z kanapy, zwiększając pomiędzy nimi dystans. Chłopiec podniósł głowę znad zabawek, przyglądając się matce.

– Mamo, pić chcę – oświadczył. Pokiwała głową, ruszyła w stronę kuchni.

– Spójrz na niego, pobaw się z nim – rzuciła w stronę Kurka.

Wyszła z pokoju, zostawiając go samego z chłopcem. Podniósł się, usiadł naprzeciw Kacpra na dywanie. Chłopiec zerknął na niego nieufnie, w rączce ściskając ulubiony samochodzik.

– Chcesz się pobawić? – spytał niepewnie Bartek. – W potwory?

Impulsywnie wyciągnął ręce w stronę Kacperka, jakby chciał go przytulić, bo przecież to robią ojcowie. A on był ojcem, czy tego chciał, czy nie.

Maluch potrząsnął głową, odsuwając się lekko od siatkarza, niepewnie, jakby ze strachem. Kurek westchnął cicho.

On też się bał, jak jasna cholera. Nie potrafił zajmować się dziećmi, nie miał pojęcia o wychowaniu takiego trzylatka, właściwie to  nigdy nie chciał być ojcem. Czuł się w tym wszystkim cholernie zagubiony, jak - paradoksalnie - małe dziecko, które zgubiło mamę w wielkim centrum handlowym. Chciał uciec, wstać, wyjść i więcej nie spotkać Kacpra, bo to wszystko go zwyczajnie przerastało. Ale został. Został ze względu na Anikę, bo gdyby wyszedł, nigdy już by jej nie odzyskał.

Został, próbując przełamać nieufność Kacpra, przez ponad godzinę budując kolejne garaże z klocków, zerkając na Anikę, kiedy bawiła się z synem. Został, bo przecież chciał ją odzyskać. Chciał o nią walczyć.

Przychodził co kilka dni, za każdym razem przynosił Kacprowi prezenty, już odpowiednie do jego wieku. Bawił się z nim, stopniowo go oswajał. Polubił chłopca, choć nadal nie czuł się jego ojcem. Był bardziej jak dobry wujek, który kupuje drogie zabawki i daje ukradkiem czekoladę, kiedy mama nie patrzy. Starał się zajmować chłopcem, pokazać, że mu na nim zależy. Ale zależało mu głównie na Anice.

Kochał ją, w ten swój niedojrzały, popaprany sposób, chciał ją odzyskać, a wiedział, że jedyny sposób na dotarcie do Aniki to nawiązanie kontaktu z jej synem. Ich synem.

Doskonale wiedział, o jaką stawkę toczyła się ta gra. Nienawidził Aniki i jednocześnie ją kochał, i był tym wszystkim cholernie zmęczony. Złością, tęsknotą, splątanymi uczuciami. Chciał, żeby wszystko znowu było proste, jak kiedyś, w Bełchatowie. Chciał, mimo że wiedział, że tak proste nie będzie. Przez istnienie Kacpra.

Starał się nad sobą panować, kontrolować każdy ruch, każde wypowiedziane słowo, żeby tylko nie popełnić błędu, żeby jej nie spłoszyć. Dopiero odzyskiwał stracone przed laty zaufanie, nie chciał znowu rozpieprzyć wszystkiego, co z takim wysiłkiem starał się poukładać. Co starał się osiągnąć. Ale potem patrzył prosto w oczy Aniki i wszystkie myśli w jego głowie nagle się plątały. Tak bardzo chciał ją odzyskać.

Stanął przed drzwiami, w dłoni ściskając nieduży bukiet stokrotek, zapukał głośno. Otworzyła po kilkunastu sekundach, w za dużym podkoszulku, z włosami związanymi na czubku głowy.

– Kacpra nie ma, jest u Igły – powiedziała odruchowo. Uśmiechnął się lekko, spoglądając na nią z góry.

– Wpuścisz mnie? – spytał. Wyciągnął przed siebie bukiecik stokrotek. – To dla ciebie.

Uciekła wzrokiem w bok, zmieszana, cofnęła się o krok. Wszedł do mieszkania, odruchowo wciskając jej w dłonie bukiecik i wieszając kurtkę na haczyku przy drzwiach.

– Chciałem pogadać – mruknął.

– O czym?

Zrobił kolejny krok w jej stronę, uśmiechając się, przekrzywiając lekko głowę. Patrzył jej prosto w oczy.

– O nas, Anika – szepnął.

Westchnęła cichutko.

– Nie ma nas, Bartek – odparła. – Dla dobra nas wszystkich. Twojego, mojego, Kacpra... Na razie nie ma mowy o żadnych nas.

Odsunęła się od niego, ruszyła w stronę kuchni. Uciekała.

– Skoro już jesteś to zrobię herbatę – mruknęła.

Nie pozwolił jej odejść, chwycił ją za nadgarstek, odwrócił w swoją stronę.

– Nie uciekaj – poprosił szeptem.

Stanął przed nią, zbyt blisko, patrzył na nią z góry, z dziwnym błyskiem w niebieskich oczach.

– Bartek, co ty robisz? – spytała cicho. Nie odpowiedział, pochylił się lekko, delikatnie odgarnął niesforny kosmyk włosów, który wymknął się z kucyka, musnął opuszkami palców skórę jej policzka. Zadrżała pod wpływem jego dotyku, ciało przypomniało sobie wszystkie reakcje i mechanizmy sprzed lat. Nieświadomie wypuściła z dłoni bukiet stokrotek.

Chciała uciec, odsunąć się od niego, zwiększyć dystans, zanim zawładnęłyby nią emocje, ale jej na to nie pozwolił. Położył jej dłoń na plecach, przyciągając lekko w swoją stronę.

– Nie uciekaj – powtórzył. Przesunął kciukiem po jej wargach, uśmiechając się delikatnie.

Znowu zadrżała.

– Proszę cię – jęknęła. Powoli pokręcił głową, pochylając się nad nią. Ich twarze dzieliły już tylko centymetry, czuła jego gorący oddech na swoich policzkach.

– Jesteś śliczna – mruknął. Pocałował ją delikatnie, lekko muskając jej wargi swoimi. Westchnęła, fizyczne odruchy przejęły władzę nad jej ciałem.

Wplątała mu palce we włosy, popchnął ją na ścianę, przyciskając do niej całym ciałem, całując ją coraz intensywniej, coraz zachłanniej.

Drgnęła nagle, zamarła, wyciszyła zmysły, znów zaczęła kierować się rozumem. Uciekła przed jego pocałunkami, odwracając głowę, oparła dłonie o jego klatkę piersiową, próbując go od siebie odepchnąć.

Podniósł głowę, patrząc na nią pytająco.

– Anika?

– Przepraszam, Bartek – szepnęła. – Nie mogę, nie możemy...

Przekrzywił głowę, uśmiechając się lekko.

– Jesteśmy dorośli, nie raz to robiliśmy, a Kacper jest u Ignaczaków – mruknął. – W czym problem?

Westchnęła, przestała na niego napierać, nagle taka malutka i krucha.

– Idź już – poprosiła. – Idź już, Bartuś.

Drżała, skulona, oparta plecami o ścianę. Zacisnął dłonie w pięści, odsuwając się od niej.

– Jak chcesz – warknął. – Kocham cię, Anika, ale do tego trzeba dwóch osób.

Odwrócił się, wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami. Przygryzła wargi.

– Ja też cię kocham, Bartuś – rzuciła cicho w pustą przestrzeń jej mieszkania. – Kocham cię szeptem, po cichu. Mogłeś nie zauważyć.

Szedł szybkim krokiem przez park, z wściekłości zaciskając dłonie w pięści. Odepchnęła go, uciekła przed nim, nie dała mu tego, czego chciał, i w tamtym momencie jej nienawidził.

Telefon zabrzęczał nagle w kieszeni jego dżinsów, wyjął go, odebrał, nie patrząc nawet na wyświetlacz.

– Kurek – warknął.

– Wyjaśnij mi, dlaczego Anika jest tak roztrzęsiona, a na podłodze w przedpokoju leżą podeptane stokrotki.

Stanowczy, ostry głos Ignaczaka sprawił, że zatrzymał się w miejscu, wzbudzając zainteresowanie spacerujących w parku ludzi.

– Nie moja wina – mruknął. – A kwiatków szkoda, ładne były.

– Słuchaj, Kuraś, nie wiem, co między wami zaszło, pewnie się nie dowiem, bo to nie moja sprawa. Ale powiem ci jedno. Jeśli znowu ją skrzywdzisz, pożałujesz tego.

Zacisnął wolną dłoń w pięść, przymknął oczy.

– Co, Krzysiu się zakochał w małej, biednej Anice? Powiedzieć Iwonie, że ma konkurencję? – prychnął. – Nie wpierdalaj się w nieswoje sprawy, Igła.

Zakończył połączenie, z wściekłością wepchnął telefon do kieszeni dżinsów.

Teraz nienawidził też Krzyśka.

~*~

W zasadzie to nie powinno tego rozdziału tu być, bo miałam najpierw dokończyć siódemkę, która drugi tydzień koczuje rozgrzebana w wordzie. Ale może warto zakończyć ten rok jakimś optymistycznym akcentem (optymistyczny to za dużo powiedziane, patrząc na ten rozdział, ale nic)

Życzę Wam wszystkim jeszcze raz dużo zdrowia, szczęścia, i oby ten nowy rok był lepszy od poprzedniego, bo przecież zawsze może być lepiej :)

Świętujcie, bawcie się, jutro nie miejcie kaca mordercy, a jeśli ktoś spędza Sylwestra w stolicy i zobaczy pięć dziwnych, śmiejących się z głupot osób, które wyglądały, jakby urwały się z Tworek, to możecie pomachać, bo najprawdopodobniej jestem tam ja.

Wszystkiego najlepszego i do zobaczenia w 2016!