[Prolog] Before it's too late

Rycerze chyba nie powinni chodzić w plastikowych zbrojach, prawda? Rycerze powinni być odziani w stal, lśniącą, twardą stal, powinni być silni, odważni, powinni bezwarunkowo kochać damy swego serca.

Ten rycerz miał plastikową zbroję. Był tchórzem, pięknym tchórzem, który nie rozumiał takich pojęć jak odpowiedzialność czy odwaga.

Rycerzyk w plastikowej zbroi, tak go wszyscy nazwali. Rycerzyk w plastikowej zbroi.

Widzę go, śmieje się głośno, oni wszyscy się śmieją. Wygrali, wygrali Ligę Światową, a to przecież nie jest byle co. Ściska kolegów, całuje medal zawieszony mu na szyi, cieszy się, tak bardzo się cieszy. Mój rycerzyk w plastikowej zbroi.

Jego wzrok pada na kibiców na trybunach, większość z biało-czerwonymi szalikami, flagami, czymkolwiek, co akcentowałoby przynależność ciała i serca do Polski. Ja ściskam w dłoni podpisaną przez niego chorągiewkę. Większość kibiców patrzy na ten gadżet z zazdrością, nie wiedzą, że ja miałam o wiele więcej, nie tylko jego autograf.

Dostrzega mnie, tak mi się wydaje, jego radość w oczach przygasa, zastępuje ją strach. Nie spodziewał się mnie tutaj, nie teraz. Boi się tego, co zrobię.

Ale ja nie chcę robić nic, chcę zwyczajnie zaczekać na jego ruch. Przekonać się, co on zrobi.

Chłopaki z drużyny zaczynają się orientować, że coś nie tak, zadają mu pytania, ale on nie odpowiada, kręci tylko głową. Boi się przyznać, że zobaczył mnie, a tak bardzo bał się mnie jeszcze kiedykolwiek spotkać. Rycerzyk w plastikowej zbroi, na koniu z zamazanej kartki papieru.

Jak zwykle ucieka od odpowiedzialności. Ale patrzy mi prosto w oczy i wskazuje głową na wejście do szatni. Daję mu znak, że zaraz tam będę, i odwracam się, próbując przepchnąć przez tłum. Nie jest to zbyt proste, ale ludzie patrzą na mnie i schodzą mi z drogi, kiwając głową ze zrozumieniem.

Nie, to nie jest to, co myślicie. Nie, nie macie o niczym pojęcia. Nie, nie przeżyliście tego, co ja przeżywam.

Jakaś część mojego serca chce wierzyć, że się zmienił, że dojrzał do tego wszystkiego, że będzie tak, jak dawniej, a może nawet lepiej. Ale to tylko jedna, mała część. Całe moje ciało krzyczy, że on się nigdy nie zmieni. Że skrzywdził mnie tyle razy, że zrobi to znowu, za chwilę, a potem odejdzie, nie pamiętając nawet, co zrobił, co powiedział. A mimo to idę do siatkarskiej, pachnącej stęchlizną i potem szatni, żeby spojrzeć w jego oczy i zobaczyć w nich złość na mnie, na to, co się stało, na wszystko, co ze mną związane.

Kocham go. Ale on nigdy się nie zmieni i dobrze o tym wiem.

Nie chcę pamiętać tych dwóch lat, kiedy byliśmy tak bardzo szczęśliwi. Chcę je jak najszybciej wymazać ze wspomnień, nauczyć się żyć na nowo, bez niego, sama, na własną rękę. Ale nie umiem. Od pół roku próbuję, dzień po dniu, wstaję rano z zaciśniętymi pięściami i myślą, że to ten dzień, kiedy się od niego uwolnię. Od pół roku zasypiam ze łzami na policzkach, bo tak bardzo tęsknię za dotykiem jego silnych dłoni na moim ciele, za jego ciepłym oddechem, nocnymi spacerami do kuchni i spaniem do południa. Tęsknię za nim.

W szatni jest ciasno, duszno i zdecydowanie zbyt jasno. Zaczyna mi się robić słabo, opieram się plecami o ścianę i zamykam oczy, wachlując się ręką. Słyszę, jak wchodzi i powoli zamyka za sobą drzwi.

– Anika.

Nie podnoszę wzroku, nie reaguję, nie czuję się na to wystarczająco dobrze. Mam wrażenie, że ziemia powoli ucieka mi spod nóg.

– Anika, mówię do ciebie – odzywa się z irytacją.

– Źle się czuję, kretynie – syczę. Śmieje się cicho.

– Na swoje własne życzenie, skarbie.

Jak mogłam pokochać tego kretyna? Nie wiem. Nie potrafię tego wyjaśnić. Wtedy był inny, był słodki, kochany i dobry, dopóki to się nie wydarzyło, dopóki mu nie powiedziałam. Nagłe wyzwanie, nagła odpowiedzialność go zmieniła, a może inaczej, wyzwoliła w nim prawdę, pokazała, jaki jest w głębi duszy.

Okrutny, podły, nieludzki. Niezdolny do miłości.

– Jest w tym trochę twojej winy – mówię cicho, drżącym głosem, otwierając oczy. Stoi przede mną, z kretyńskim, pewnym siebie uśmieszkiem na twarzy. Mam ochotę go jednocześnie uderzyć i pocałować.

– Może wcale nie jest moja – odpowiada, unosząc lekko brwi. Próbuje mnie sprowokować, może chce, żeby coś mi się stało.

Tchórzliwy, podły rycerzyk.

Masuję delikatnie brzuch, walcząc z mdłościami.

– Mój, jeśli już – poprawiam go. Poważnieje na ułamek sekundy.

– Embrion? – pyta ironicznie.

– Syn. Kacperek – mówię cicho. Milczy, poważny, trochę zaskoczony. Znowu przerażony.

Tchórzliwy rycerzyk w plastikowej zbroi. A ja nadal, mimo wszystko, kocham tego rycerzyka.

– Wybrałaś beznadziejne imię – stwierdza w końcu, usiłując grać pewnego siebie, ale widzę, że się waha, że czegoś się boi.

– Kiedyś ci się podobało – odpowiadam. Znowu panuje między nami milczenie. Wpatruje się usilnie w mój okrągły brzuch. Robi niewielki, niepewny ruch ręką, jakby chciał go dotknąć. Dotknąć swojego syna.

– Gdybym powiedział, że się zmieniłem... pozwoliłabyś mi wrócić? – pyta cicho. Oczy mu błyszczą, ale brak w nich tej jego zwyczajnej pewności siebie. Nagle, brak w nich jego.

Boję się odpowiedzieć od razu.

Doskonale pamiętam, jak nam było dobrze, ale pamiętam też, jak krzyczał, gdy przyznałam się, że jestem w ciąży. Jak go przepraszałam, a on krzyczał, krzyczał, nie przestawał, dopóki nie osunęłam się po ścianie, płacząc. Kucnął obok mnie i powiedział jedno zdanie, najbardziej bolesne, jakie kiedykolwiek padło z czyichkolwiek ust.

– To nie moje.

Nie chciał tego dziecka, ani żadnego innego, nie chciał być ojcem, bo rodzicielstwo oznaczało odpowiedzialność, a on był tylko rycerzykiem na papierowym koniu, w plastikowej zbroi, z mieczem zrobionym z wykałaczki.

Nieprawdziwym, nierealnym, kłamliwym rycerzykiem.

– Pozwoliłabyś? – pyta, ponaglając mnie, oczekując odpowiedzi. Nie chcę odpowiadać. Chcę wierzyć, że się zmienił, ale wiem, że to nie może być prawda.

Oczy mojego rycerzyka błyszczą, jakby gromadziły się w nich łzy.

– Nie – mówię cicho. – Nie pozwoliłabym.

Zagryza wargi, próbując zahamować wybuch złości. Mój syn porusza się we mnie, jakby chciał mnie zapewnić, że damy sobie radę bez tatusia.

– Anika, to moje dziecko... – szepcze. Kręcę głową.

– Jesteś tylko rycerzykiem w plastikowej zbroi – mówię, wychodząc powoli z szatni.

~*~

Ot, rycerzyk.

Kiedyś już było, jeśli ktoś czytał miniatury na green-jumping, to zapewne zna ten prolog.

Prolog napisany trzy lata temu, jako miniatura, bez planu na jakiekolwiek rozwinięcie. A teraz się doczekał całej historii. Pisany był z myślą o Bartmanie, teraz wrócił do głowy, trochę ewoluował. Najpierw miał być Andrzej, potem w głowie pojawił się Kurek.

Tak więc jestem. Zaczynam. Trzymajcie kciuki.